آه! ای درخت بید...
توچه زیباوشگفت انگیزی....
هرچه بیشتردرژرفنای خاک ریشه می دوانی
شاخه های بلندوبارورت
افتاده ترمی شوند!
ازتوبایدآموخت........فرازوفرودرا
خردی توامان با بزرگی را..........................!
آه !ای درخت بید!
توچه بزرگواری.....
چه بزرگوار
گلی جان با درودفراوان..
بسیاردل نوشته ژرف و زیبائی بود آفرین برخالق آن.
کاشکی انسانهای مغرور بیا موزند و از خوشیفتگی دست بردارند...
موفق و شادو هم چنان جستجوگرباشی.
درود دوست من ...مطلبت مرا به یاد این شعر انداخت:افتادگی اموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد اب زمینی که بلند است.
بهروز باشی عزیز
سلام وب سایت قشتنگی داری امیدوارم موفق و پیروز باشی